ALLARIZ

parroquias de melide

MÁIS PARROQUIAS

/504403158292525912/bb_t047_v000_s0un_f00/images/xslide2.gif" ismap="ismap"/>

GALIZA-CAMERÚN:A IRMANDIÑA INVICTA

duascentas fotos

CAMIÑANDO EN MELIDE

VIAXE A USA

HOLANDA

martes, 24 de julio de 2007

Dia da patria


Estamos nun ano de aniversarios. 30 anos das primeiras eleccións democráticas no Estado, 30 anos de A Nosa Terra, 30 anos da creación dos organismos preautonómicos de Catalunya e Euskadi, 30 anos das Encrobas, Baldaio, Xove e as tractoradas contra a CESSA, 30 anos das grandes manifestacións autonomistas en Galiza, e 30 anos do primeiro Día da Patria autorizado despois de catro décadas de ditadura.Estes días milleiros de persoas xúntanse en Compostela para celebrar o Día Nacional de Galicia, denominación oficial desta xornada, aprobada pola Xunta preautonómica en 1978 e nunca modificada, nin sequera durante os longos anos do fraguismo. Cambiaron moitas cousas nestes trinta anos, e para ben ou para mal os 25 de xullo de agora xa non son coma os da Transición.
O 25 de xullo, celebrámo-lo día do noso país, en palabras de Castelao: "a festa maor de Galicia", a festa de todol-os galegos".
As orixes desta celebración remóntanse ó 1920, ano no que as Irmandades da Fala organizan o primeiro Día de Galicia como acto de afirmación da nosa identidade colectiva.Dende esta primeira convocatoria, as manifestacións organizadas para conmemora-lo Día de Galicia estiveron sempre condicionadas pola situación política de cada momento, aínda que sempre tiveron como eixo central a reivindicación dos nosos símbolos e a nosa identidade coma país.Durante a longa noite de pedra, as sociedades galegas na emigración manteñen acesa esta convocatoria e, en Galicia, o galeguismo se concéntrase ó redor da tradicional misa por Rosalía na igrexa de Santo Domingo de Bonaval.A finais da década dos 60, as organizacións nacionalistas comezan a convocar concentracións en Compostela o 25 de xullo. É no 1973 cando se empeza a utiliza-lo termo "Día da Patria Galega", denominación que pouco a pouco se vai consolidando e que se mantén na actualidade, aínda que tamén se segue utilizando a de Día de Galicia.Dende a instauración da democracia e a promulgación do Estatuto de Autonomía, a práctica totalidade das organizacións políticas e unha boa parte das institucións públicas programan todo tipo de actividades para conmemoraren esta data. Ás declaracións institucionais da Xunta de Galicia e do Parlamento Galego; ós bandos municipais chamando ós veciños e veciñas a celebra-lo Día e a coloca-la bandeira galega o mesmo 25 de xullo en rúas e balcóns; ás conferencias, mítins e xornadas de confraternidade que preceden ou teñen lugar o propio 25, hai que suma-las manifestacións populares de carácter reivindicativo que ese mesmo día percorren as rúas de Compostela.

domingo, 15 de julio de 2007

Traslado do feretro de CASTELAO a Galiza

MIRADE O VIDEO QUE ATOPEI EN INTERNET SOBRE O TRASLADO DOS RESTOS DE CASTELAO A GALICIA.ESTA NO FONDO DO BLOG.PINCHADE SOBRE EL E PODEREDELO VER NA CABECEIRA DA PAXINA,DEBAIXO DA FOTO DAS CATEDRAIS.

"UNHA NACION E OU NON E,SENON EXISTE NON SE PODE INVENTAR E SE EXISTE NON SE PODE ESCONDER OU AFOGAR"

Elixio rodriguez

Loitou e foi condeado a morte duas veces na guerra civil,fuxiu a Xibraltar cun avión do exercito franquista,cruzou a pe os Pirineos,refuxiouse en Francia e chegou a Mexico no 1939.
Naceu en Groulobios,Ourense,no 1910 e esta semana morreu en México.
Pasaba seis meses en Galicia e outros seis en México.Durante as súas estancias en Bande paseaba fumando e falando no máis puro galego arraiano co seu gran amigo,tamén falecido,Don Xosé,o crego nacionalista.Ali regresaba cada verán para disfrutar da súa vila ata o outono gardando memoria, e moi boa por certo, dun tempo de ilusións e ideais no que se traballaba para lograr aquela alba de gloria para Galicia. Elixio Rodríguez, galeguista, republicano, preso por defender a legalidade constitucional nese cárcere de Celanova que exportaba morte camiño do Furriolo -onde ían ás claudias os republicanos-, condeado a tirarlle a vida polos dous bandos na guerra civil, aviador fuxido da gadaña -«o home que lhe fez dous manguitos (cortes de manga) á pena de morte» como titulaba un xornal portugués-, legatario das mocidades galeguistas e activista no exilio mexicano, entre outros moitos argumentos, ten méritos máis que suficientes -de lonxe- para que a súa vila lle recoñeza toda unha vida exemplar de traballo a prol de Galicia.


Matádeo mañá
Elixio Rodríguez confesa que a meirande paixón da súa vida foi -e segue sendo- o nacionalismo galego, do que fixo causa dende a súa militancia nas Mocidades Galeguistas de Bande, das que foi fundador, ata o seu exilio na cidade de México, onde actualmente reside.
Matádeo mañá é un testemuño autobiográfico excepcional; a reconstrucción do emocionante periplo vital deste aviador galeguista durante a Guerra Civil: un tempo relentizado polo cárcere, o terror dos paseos, a súa fuxida cara ó bando republicano, os xuízos sumarísimos que sufriu o seu traballo como secretario da Solidaridade Antifeixista Galega xunto con Castelao. Tamén é unha memoria lúcida do exilio galego en México, onde Elixio Rodríguez foi un dos promotores da emisión radiofónica A hora de Galicia e do Padroado da Cultura Galega que presidía Roxelio R. Bretaña, e colaborador teimudo da revista Vieiros que dirixían Luís Soto e Carlos Velo, ''xermolo e vangarda política dun anovado nacionalismo galego'', en palabras do historiador Elixio Villaverde.

viernes, 13 de julio de 2007

¿¿¿A non implica B ???

Lembrades aquelo que dabamos en filosofia,no bacharel,onde A non implicaba B(Ex:¿se chove as rúas están molladas?.Están as rúas molladas,¿chove?,non ten porque,pode que alquén este a lavar o coche.Pois ben,fixÁdevos no seguinte:

A)O PP vincula aos incendios a escaseza de troitas nos ríos:
Os incendios forestais non só arrasaron en agosto pasado 77.000 hectáreas de monte e ameazaron 500 núcleos de poboación, senón que tamén puxeron «ao bordo dá extinción» a troita dos ríos galegos. Así o cre polo menos o Partido Popular, que realizou un informe sobre as causas que conduciron á «drástica» diminución das poboacións piscícolas, entre as que figuran, á parte dos lumes, as posteriores riadas de outono.

B)O Consello da Xunta adoptou onte a primeira decisión para frear a explotación de 26 xacementos mineiros autorizados polo Goberno do PP nunha zona do Courel que foi excluída da Rede Natura 2000.

NOTICIAS DE GALICIA

A Xunta inicia a denegación das 26 minas que autorizou o Goberno do PP no Courel:

O Consello da Xunta adoptou onte a primeira decisión para frear a explotación de 26 xacementos mineiros autorizados polo Goberno do PP nunha zona do Courel que foi excluída da Rede Natura 2000. A primeira denegación das anunciadas polo Executivo autónomo afecta á mina A Ilusión (fracción segunda), situada nos concellos de Quiroga e Folgoso do Courel, e da cuxa explotación é titular a entidade mercantil Lousas de Quiroga S.?A.

Os edís de Nigrán rebaixan o seu soldo un 22%:

A coalición PSOE-BNG baixouse as súas retribucións un 22% e os edís pasarán de cobrar 145.000 euros brutos anuais a 114.000. O actual consistorio criticara os «soldos de ministro» dos seus predecesores.

PRESO


¿Que tal compañeiros?

Estou aqui no hospital pasando a duras penas unha garda de 24 horas que se me está facendo maratoniana,longa coma un dia de San Xoan e triste coma un gran deserto.Sintome preso en min mesmo,so boa a imaxinación.Xa pesa o cansancio,levo toda a semán en Santiago e necesito escapar,escapar lonxe,necesito non pensar,estou farto de pensar,teño a cabeza a punto de estalar,problemas e máis problemas rebulen no meu maxín,non os podo deixar,nunca desaparecen...presión,esa é a palabra,sensación de afogamento,cada vez a auga está máis alta,penso en que chegará algún tronco ó que aferrarse,ese tronco é o mañán,a ilusión por ser livre,por sair a flote,necesito respirar.

jueves, 5 de julio de 2007

HIPOCRESIA ESPAÑOLA

1)NOVA NORMATIVA
O decreto do galego nas aulas é similar ao que aplicou o PP en Baleares:
O Goberno de Matas impulsou en 1997 unha normativa que fixa un mínimo do 50% en catalán
Os populares acusan á conselleira de dinamitar 20 anos de consenso político

2)DEBATE SOBRE O ESTADO DA NACIÓN
Zapatero elude comprometerse a aumentar o investimento en Galicia
Evita contestar á reclamación de novas transferencias que formulou o Bloque
Rodríguez, único portavoz que falou de asuntos galegos no debate sobre o estado da nación

3)Para eses como Feijoo que tanto critican os pactos lémbrolles que en Canarias vai governar a lista menos votada,Coalición Canaria, gracias o apoio do PP...ah??? e son nacionalistas....

martes, 3 de julio de 2007

SOS COUREL

XOSÉ MANUEL BEIRAS
Tiña razón Novoneyra: non hai outro templo máis vasto. Un templo. Esactamente iso. A ollada do poeta é sempre a máis furadora. A imaxe poética, cando é tal, e non simples artificio literario -ía escribir retórico- é a visión máis certeira do que os simples mortais adoitamos chamar realidade, a que trascende a aparencia visual das formas, a que revela o seu trasunto profundo para amostrarnos o seu siñificado oculto, aquil que dota de sentido ás emocións e fantasías que suscita en nós a sua contemplación. Un templo. O Courel é un templo, o "templo máis vasto" do imaxinario panteista que latexa no inconsciente colectivo dun povo ancestralmente labrego coma o noso, ­dunha cultura formada dende os tempos máis remotos en radical simbiose cunha natureza tan exuberante e proteiforme como foi -e, malia todo, inda segue a ser- a do noso país. Mesmo por iso, para o paisano courelán que foi Uxío Novo­neyra de por vida, amáis de non haber outro templo máis vasto ca O Courel, tampouco non había "outro credo que este silencio". Ese silenzo que non é ausencia de son. Ese silenzo que se escoita, como nos intervalos mudos das grandes obras musicais, como nos interiores sonoros das nosas grandes catedrais románicas. O silenzo que no Courel se escoita dende o alto do Couto, dende o chao das fontes no cimo da debesa da Rugueira, dende o cume do Taro Branco, e tamén en sentido inverso, abaixo, nos fondais, en Moreda, en Froxán, na Ferreiría Vella, na Parada do Uxío e da María Mariño. Un templo labiríntico, cercado polos "tesos cumes" do macizo courelán, onde a nave axial segue o curso do Lor que ata unha urda enguedellada de vales, outeiros, caviancas e caborcos, coas abóvedas formadas polas frondas sen fin dos soutos e as debesas, e cúpula de ceo aberto que se cerra cando se entolda e desce cando as nebras engulen os cumes e o cobertor gris abriga, amantiño, a paisaxe humanizada de embaixo. Esa obra magna de arquiteitura natural modelada na sua tona polas pegadas do home ao longo dos séculos, ese templo do Uxío noso é, arestora, un templo profanado e ameazado de ruína. Entrou nel a couza da estulticia hipócrita dos escribas e da cobiza depredadora dos mercaderes -e non houbo cristo até agora que os botase fóra a uns nen outros. Brada, irado, o espectro de Novoneyra. Só Manoel-Antonio lle contesta. Crúzanse mensaxes cifradas. Nestas, mozos e mozas coureláns dan en descifralas. Nos cumes de Formigueiros, un faro cintilea "no morse -clave Orión- das estrelas": S.O.S. Courel.
* * * * *
Os mercaderes, primeiro. O sochán do Courel, na maor parte, é de xisto. Baixo o vizoso manto vexetal agóchanse formacións de ardósia, ou lousa, que a miúdo afloran á vista salferindo a paisaxe nas lombas dos outeiros e as quebradas. En tempos xa remotos, agochábase o ouro: espoliárono os romanos -só fican as profundas feridas cicatrizadas de minas como a da Toca, nas caeiras sobre o alto Lor, ou do monte Barreiro, a carón do Taro Branco. O ferro, tamén: país antano de ferreiros e ferreirías, con pegadas que inda duran na toponimia, explorouse o mineral con máis intensidade no século antepasado -e foise logo sen deixar rastro nen bens. Agora tócalle á lousa. A ardósia extraíuse e traballouse sempre -de xeito artesanal, claro é. E de sempre mesmo houbo louseiras -disque unha das máis antigas é a de Mercurin. Mais agora non é iso. Agora éntrase a saco e sen reparos. Non é un aproveitamento racional nen razoábel: é pura e simples depredación espoliadora. Dinme que só nas bisbarras dantre Pacios da Serra e Vilarbacú, e no treito do río Selmo que desce de Visuña e a Seara cara o Bierzo -por terras que outrora foran do concello courelán- hai unha ducia comprida de macro-canteiras de lousa que "traballan" sen ningunha medida cautelar meioambiental. O río de Quiroga seica é, xa, un río morto.
O conflito xurde, como sempre, antre o interese particular e o interese xeral, antre o lucro privado e o benestar social. Compre concilialos, a poder ser. Mais, cando irremediábelmente colisionan, a cousa non ten volta: prevalece o interese xeral, a función social. E non por opción ideolóxica miña. Non é que o diga eu: é que así o establece a Constitución. A española, que seica nos obriga aos galegos tamén, empresarios ou non. O prodixioso patrimonio natural que é o Courel é o único "capital social básico" que posúen os coureláns recibido en herdanza da sua propria história. Produto combinado da natureza e do traballo de centos de xeracións humáns sucesivas, patrimonio natural e cultural acumulado ao longo dos tempos mesmamente porque os habitantes desas terras deron en arrequecelo, no canto de destragáreno ou destruíreno. Ninguén ten dereito a derramalo nen destruilo agora. Non sería só un atentado contra unha obra impar da natureza e da cultura. Sería tamén un roubo, un espolio patrimonial do común cidadán do Courel actual. Unha mostra exemplar do esbullo máis brutal e indecente, só imaxinábel e factíbel en coordenadas de espoliación colonial paradigmática. Da caste da consumada co asolagamento das terras labregas máis ricaces nos tempos do franquismo para fartura das hidroeléctricas e fame da xente paisana abocada a emigrar. Cando non tiñamos democracia, non si?
No entanto -reparade ben- vai para vinte anos que O Courel foi declarado Espazo Natural, en 1989, e incluído na Rede Natura no 2000. É dicir: a depredación está a operar nun Espazo Natural da Rede Natura. Dá gosto. Claro que as declaracións institucionais non contan para a cobiza mercantil neo-feudal -e non hai contradición nos termos, pesia o que poida parecer. E que ningún espazo natural se protexeu nunca cunha simples declaración institucional, nen sequer verquida en normas: compre a acción do poder público que as faga efectivas, que as aplique e sancione o seu incumplimento. Mais, qué está a facer o poder? E, hai ou non alternativa?

MINANDO O CAUREL

PUXEN UN VIDEO NO FONDO DESTA PAXINA,NON POR ISO MENOS IMPORTANTE,SOBRE AS CANTEIRAS NO COUREL ,NO QUE AS IMAXES E A MUSICA NOS ALENTAN SOBOR DA NECESIDADE DE TOMAR MEDIDAS PARA EVITAR A DESTRUCCION DO NOSO RIQUISIMO PATRIMONIO NATURAL.
COMO PODEDES COMPROBAR NON TODO EN GALICIA E EXPECULACION URBANISTICA,TAMEN REINA NESTE PAIS O TERRORISMO NATURAL,UN TERRORISMO ASENTADO NO MAIS BRUTAL CAPITALISMO O CAL LLE DA IGUAL A HISTORIA DESAS TERRAS OU AS SUAS XENTES,AS QUE COÑEZO BEN ,E SOBRE AS CAIS TAIS ACTUACIONS NON TRAERAN NENGUN TIPO DE MELLORA.
A QUE EXTREMOS CHEGAMOS AS PERSOAS QUE SOMOS CAPACES DE FURAR TODO UN CADRO DE LUZ,COR E VIDA ANTEPOÑENDO A TODO ISO,A TODO UN MUSEO VIVO,INTERESES ECONOMICOS DE PERSOAS INDIVIDUAIS AS QUE COMO DIGO NON LLES IMPORTA A TERRA.
VEDEO,MERECE A PENA,E O PRIMEIRO VIDEO A ESQUERDA.